Mieke Heitling

Voor Mieke Heitling is lichaamstaal een enorme bron van inspiratie.
Vooral het moment waarop mensen zich onbespied wanen geven ze via hun lichaamstaal onbewust een kijkje in hun ware gevoelens. Om dergelijke intense beelden te kunnen maken moet je je wel open kunnen stellen voor mensen en dicht bij jezelf kunnen blijven. Mieke houdt nadrukkelijk niet van bewust geposeerde of behaagzieke poses.

Kenmerkend voor haar beelden zijn stevige, monumentale vormen en krachtige richtingen en vlakken. Van welk materiaal het beeld ook is, het heeft altijd een ruwe toets en een uitgesproken handschrift. In hout blijven de sporen van kettingzaag en beitels zichtbaar; in brons en klei ervaar je de kracht waarmee het geboetseerd is en daardoor heeft het die kenmerkende, expressieve huid.

Het werken in hout vindt Mieke prachtig omdat het een natuurproduct is. Zo’n boom heeft al een heel leven achter zich en dan mag zij het een tweede leven als beeld geven. Bovendien is hout eigenlijk zo gewoon dat we er bijna helemaal geen oog meer voor hebben. En om van dat gewone weer iets heel bijzonders te maken ligt haar na aan het hart. Ook is het fijn dat het volume van het beeld al aanwezig is op het moment dat je er aan begint. Dat is ook wel eens lastig, want het proces begint met een shovel en via de kettingzaag eindigt het bij steeds kleinere beitels en gutsjes. Michelangelo zei al dat je het overtollige er alleen nog maar af hoefde te halen (hij zei er overigens niet bij dat je uiteindelijk meer afval dan beeld hebt…)

Voor Mieke is het van belang dat haar beelden voor zichzelf spreken; ze wil er liever niet een hele uitleg bij geven hoe we het moeten interpreteren. De toeschouwer zelf krijgt de ruimte om de eigen gevoelens en herinneringen op een beeld te projecteren. Daardoor gaan de beelden een intens contact aan met de toeschouwer. Dat is ook de reden dat de beelden geen suggestieve titels mee krijgen.